അക്ഷരി

വെളളം പോലെയാണ് ചിലർ..  പിടിച്ചു വെക്കാൻ നോക്കുംതോറും വിരലുകൾക്കിടയിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങിപോവും, നഷ്ടപ്പെടലിൻ്റെ നനവ് മാത്രം ബാക്കിയാക്കി. നൽകിയ നൊമ്പരത്തിൻ്റെ ചൂടിൽ, നനവുണങ്ങും പതിയെ. ആ കൈക്കുമ്പിളിലേക്ക് പിന്നീടൊരിക്കലും  എത്തിപ്പെടാൻ സാധിക്കില്ലെന്ന്, കയ്യുടെ മണവും പേറിയാണ് താൻ പോകുന്നതെന്ന് പക്ഷേ പോവുമ്പോൾ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടാകുമോ? ആർക്കറിയാം!

വാക്കുകൾ ചുരുങ്ങി ചുരുങ്ങി നിശബ്ദത വീണു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഇടയിൽ തളം കെട്ടി നിന്ന സ്നേഹത്തിന് വീർപ്പുമുട്ടി തുടങ്ങി, കൂടെ നിശബ്ദതയുടെ ചൂടിൽ വറ്റിപ്പോകുമോ എന്നുള്ള പേടിയായി.  പിണക്കം, മഴ പോലെ വന്നും, ഇടക്ക് ആർത്തലച്ചു പെയ്തും, വീണ്ടും നിന്നും അവർക്കിടയിൽ ആവർത്തിച്ചു. ഇടയ്ക്കെങ്കിലുമൊരു ഇണക്കത്തിൻ്റെ വെയിലേൽക്കാതെ, പിണക്കങ്ങളുടെ നനവ് എങ്ങനെ വിട്ടു മാറാൻ ആണെന്ന് പരിതപിച്ച് അവരിരുവരും മുഖം തിരിച്ച് ഇരുന്നു. അപ്പോഴും ഉള്ളിൽ, പരസ്പരമൊരു പിൻവിളിയുടെ കുളിരിനായി അവർ കാതോർത്തു.  പൊട്ടാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്ന നീർക്കുമിള പോലെ അവർക്കിടയിലെ പിണക്കവും ആ ഒരു വിളിക്കായി കാത്തു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു..